Inmiddels werk ik fulltime als trainer, maar in mijn dagen als coach vond ik het belangrijk dat een gesprek goed afgerond werd. En daarmee bedoel ik dan heel specifiek dat de ander met een pasklare oplossing de deur uit ging. Het liefst heel concreet en zo mooi dat er een strik omheen kon.
Helaas betekende dit ook vaak dat ik moest forceren, omdat de ander nou eenmaal niet altijd zo snel ging als ik. Dan stelde ik vragen die de ander een bepaalde richting op stuurde, of ik gaf simpelweg (uiteraard briljante) adviezen.
En het mooie was dat het werkte! Iedereen ging met een oplossing de deur uit. Bedankend en al natuurlijk. Heerlijk voor mij, want ik voelde me zinvol en nuttig.
Alleen deden ze er vaak helemaal niets mee.
Tot mijn grote teleurstelling.
En frustratie.
En irritatie.
En met een beetje pech noemde ik dat dan ook nog weerstand.
Van de ander dus.
Oeps.
Sinds ik Oplossingsgericht werk, is de drang naar het ‘wat ga je nu precies doen?’ een beetje minder geworden. Als ik al ergens naar zou streven (en dat doe ik vaak toch, want ik ben ook maar een mens), dan is dat om een beweging te creëren. Een aha-achtig moment. Een moment waarbij je iets ziet gebeuren in het hoofd van de ander. En geloof me: dat kun je zien.
Dat kan een moment zijn dat iemand zegt: ja, dáár wil ik heen! (en daar dan heel gelukkig bij kijkt). Of: ja, zó ziet dat eruit! Of: Ja, dát werkte! (en daar zelf enthousiast van wordt). Iets in die hoek.
Je kan hem dan inkoppen, maar dat hoeft helemaal niet! Laat maar lekker sudderen; de beweging is ontstaan en de rest komt vanzelf. En zo niet? Nou, dan niet. Soms zijn er voor de ander hele goede redenen om niet te bewegen (en dat accepteren vinden we wel heel moeilijk natuurlijk).
Maar wat nou als die beweging inderdaad is gecreëerd… wat dan? Hoe ‘hecht je het af’? Je kunt dan vragen stellen als: “Wat haal je uit dit gesprek? Hoe kun je hiermee verder?” Zoiets. Dan hoor je vanzelf hoe of wat.
Hier vind je nog meer tips over het afronden van een coachgesprek. Veel plezier ermee!
Hartelijke groeten,
Irene Lansdaal
