Eén van de basisbeginselen van het oplossingsgericht werken is ‘Leading from behind’. Concreet betekent dit dat je nooit harder loopt dan de ander. Kortom: dat je áánsluit bij zijn/haar tempo. In de praktijk is dit lastiger dan je zou denken. Of, zoals Steve de Shazer zou zeggen: It’s simple… but it ain’t easy!
We kennen het allemaal. Wíj voelen een urgentie, maar de ander niet. En hierdoor kán een situatie ontstaan van trekken aan spreekwoordelijk paard. Herkenbaar toch? Of ben ik de enige 😉 ?
Ik heb eens gehad bij een student dat ik wilde dat ze hulp ging zoeken. Let op: ík wilde dat. Zíj niet. Ik voelde de enorme behoefte haar hierin:
- Te adviseren
- Uit te leggen waarom mijn advies zo goed was
- Te vertellen hoe mijn advies haar verder zou helpen
- Duidelijk te maken dat ze het zonder hulp heel lastig zou krijgen
- Nog meer vervelende, betweterige dingen
Ik hóór jullie nu denken: néé! Dat is toch helemaal niet Oplossingsgericht? Klopt. Zoals jullie inmiddels duidelijk mag zijn: ik ben dus óók niet perfect 😉 .
Het mooie is dat als je goed oplet, de ander heel duidelijk laat weten wanneer je te snel gaat. Je ziet dit non-verbaal of krijgt een reactie van (op z’n minst) matig enthousiasme.
In dit specifieke geval kreeg ik de ‘ja, maar…’ Helaas heeft ze deze 3 x moeten inzetten voordat ik ‘m ook echt hoorde (oeps).
Nu is het zo dat het in een coachgesprek nog relatief te doen is om de ander te volgen. Maar wat doe je als jíj iets wilt bereiken in een gesprek? Dan moet je wel vooruit lopen… Jij bent immers degene met het doel en dus de kartrekker… toch?
Lees hier hoe je in dit soort situaties óók oplossingsgericht blijft werken.
Hartelijke groet,
Irene Lansdaal
