Als trainer word je wel eens geconfronteerd met deelnemers die in eerste instantie geen behoefte hebben aan datgene dat jij te bieden hebt.
Er zijn dan verschillende dingen die je kan doen. Meest voor de hand liggend is het om aandacht te besteden aan de mensen die niet willen in de hoop hen alsnog mee te krijgen. Oplossingsgericht kun je dit bijvoorbeeld doen door erkenning te geven en op zoek te gaan naar de goede redenen die ze hebben om niet te willen. En vervolgens kun je doorschakelen naar de vraag: ‘nu je er toch bent…. Wat zou deze dag niet helemáál verloren maken?’, zoiets.
Een andere, en misschien meer verrassende manier is om juist aandacht besteden aan en aansluiten bij de mensen die wél willen. Die wél de toegevoegde waarde inzien en wél enthousiast zijn. Hierbij is het belangrijk om wel voorzichtig te zijn. Want te veel aandacht voor de super enthousiastelingen (die je altijd hebt) zorgt juist voor meer afstand met de mensen die het niet zien zitten. Het vraagt iets van balanceren dus.
Doelgerichtheid is hier van belang. Wat drijft vaak de mensen die geen zin hebben namelijk? Meestal een enorm verantwoordelijkheidsgevoel (ze zitten hier, terwijl er nog zoveel werk wacht). Door de aandacht bij de enthousiaste groep deelnemers te leggen op hoe de training ze helpt om beter werk te leveren, krijg je de andere groep vaak ook wel mee. Ze krijgen dan een idee van hoe de training nuttig voor hun werk kan zijn en worden steeds enthousiaster.
En als je déze mensen mee krijgt, wow, die zijn vaak fan voor het leven 🙂
Kortom: focussen op wie wél wil, helpt mensen mee te krijgen die (nog) niet mee gaan.
Leuk om eens uit te proberen? Lees er hier nog meer over.
Er zijn ook andere manieren om mensen mee te krijgen, hoor. Daar hebben we het nog wel eens over!
Succes!
Hartelijke groeten,
Irene Lansdaal
p.s. Binnenkort verzorg ik weer een kennismakingsworkshop. Online en gratis dit keer! Kijk hier voor datum en inschrijven!
