Ik ben in gesprek met een langstudeerder en eerlijk gezegd ben ik deze een beetje zat. Iedere keer beloftes en iedere keer komt ze deze niet na. En intussen gebeurt er niets op het gebied van de studievoortgang. Binnenkort gaan er resultaten vervallen en dan is het einde helemaal zoek.
‘Weet je, als ik jou was, zou ik er nu echt even aan gaan trekken,’ begin ik. ‘Anders gaat het niet goedkomen’.
Ik zíe de student gewoon afhaken. Ik ben niet de eerste die dit tegen haar zegt, vermoed ik zo en ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan.
Ken je dat? De neiging een beetje te gaan preken. Zo van: luister vriend, ik zou je maar eens zorgen gaan maken!
Ik hoop toch echt dat ik niet de enige ben met deze ervaring. Of nou ja: eigenlijk hoop ik dat natuurlijk wel (hoewel het een beetje genant zou zijn). Want dat betekent dat jij het beter doet dan ik.
En met beter bedoel ik natuurlijk Oplossingsgerichter, haha ????.
En dat begint met het voornemen:
Ik maak mezelf niet drukker om de studie van de student dan de student zelf
Ik zweer het je: dat helpt. Maak er gerust je mantra van!
Bovendien helpt de gedachte:
Wie weet ziet de student het heel anders… laat ik me eerst eens verdiepen in zijn/haar perspectief’
Met deze 2 gedachten ben je er eigenlijk al. En dat vertaalt zich dat bijvoorbeeld in de volgende opening: ‘Ik maak me wat zorgen over je voortgang… is dat terecht, denk je? Of hoe zie jij dat?’
En hiermee heb je een heel ander gesprek, echt waar.
Hartelijke groeten,
Irene Lansdaal
Solvitas
